,,Dziecko nawiązuje kontakt z kimś, kto jest gotów zaakceptować je takim, jakie ono jest w danej chwili, bez nakładania z góry przyjętych uprzedzeń i osądów na jego temat”.
Violet Oaklander
Decyzja o zapisaniu dziecka na psychoterapię nigdy nie należy do łatwych. Dla rodziców oznacza przeżycie wielu trudnych emocji a czasem także konfrontację z własnymi problemami, z którymi niekoniecznie chcieliby się konfrontować. Zdarza się, że jedyną możliwością powrotu do zdrowia jest psychoterapia systemowa dla wszystkich członków rodziny. Jednak jak zauważa Violet Oaklander, wiele problemów można rozwiązać w stosunkowo krótkim czasie od trzech do sześciu miesięcy.
Nie istnieje jednoznaczna odpowiedź na pytanie, w którym momencie trudności dziecka wymagają konsultacji ze specjalistą. W wielu przypadkach rodzice są w stanie rozwiązać sytuację samodzielnie, pomocne bywają techniki pracy z dzieckiem i psychoedukacja.
Pierwsza sesja – fundament zaufania
Pierwsze spotkanie terapeuty z dzieckiem odbywa się zazwyczaj w obecności rodziców i to oni najczęściej opowiadają o powodach wizyty. To dobra okazja, aby zaobserwować reakcje dziecka na słyszane informacje i dynamikę relacji rodzinnych. Pierwszy kontakt jest również pierwszym krokiem do zbudowania z małym klientem relacji opartej na szacunku i zaufaniu.
Techniki terapeutyczne
Kreatywne techniki pracy pozwalają dziecku wyrazić to, czego nie jest w stanie opisać słowami, a do tego stanowią ciekawe urozmaicenie procesu terapeutycznego, dzięki czemu mały klient może z chęcią przychodzić na kolejne spotkania. Gry i zabawy są dobrym sposobem na nawiązanie autentycznej relacji z terapeutą. Ciekawą techniką jest projekcja, która daje przestrzeń na bezpieczne przeniesienie swoich uczuć na zewnętrzne obiekty, takie jak pacynki, co ułatwia ich zrozumienie i akceptację.
Violet Oaklander radzi, aby terapia dziecka w nurcie Gestalt była krótkotrwała, a jednocześnie intensywna. Przy jednej sesji w tygodniu poprawa funkcjonowania powinna nastąpić po kilku miesiącach, jeżeli w życiu dziecka nie wydarzyło się nic, co wymagałoby długotrwałego procesu leczenia (takim czynnikiem może być doświadczenie przemocy lub śmierci kogoś bliskiego).
Zakończenie terapii – jak znaleźć odpowiedni moment?
Zakończenie terapii następuje, kiedy dziecko osiągnie wystarczającą poprawę w swoim zachowaniu i samopoczuciu. W pewnym momencie dzieci dochodzą do fazy, w której nie ma dalszego rozwoju. Ważnym czynnikiem zdrowienia jest zintegrowanie osiągniętych zmian z naturalnym procesem dojrzewania, co jest procesem, który może wymagać trochę czasu. Zakończenie terapii jest również zakończeniem pewnego etapu życia i domknięciem ważnej relacji, dlatego warto wspólnie z dzieckiem przygotować się do tego wcześniej.
Źródło: Oaklander, V. (2015). Okna do naszych dzieci: Terapia dzieci i młodzieży w podejściu Gestalt. Oficyna Związek Otwarty. (str. 286-311).
